Φάγαμε και το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη, με γιορτές, με ευχές, με συναντήσεις, με συννεφιές και με προσδοκίες, για το διάστημα που θα ακολουθήσει. Κάποιες φωτογραφίες στο διαδίκτυο μας κάνουν να πιστεύουμε ότι οι μέρες της εγκαθίδρυσης του ήλιου στο θρόνο του, δε θα αργήσουν. Αυτές οι μέρες που κάνουν τις σκέψεις μας, περισσότερο θετικές, αυτές που βοηθούν τη ψυχοσύνθεσή μας, αυτές οι μέρες που μας κάνουν ακόμα και τα ζητήματα που μοιάζουν βουνά, να μας φαίνονται βατά και αντιμετωπίσιμα. Στον ευλογημένο από τον Θεό, τόπο μας, στον ευνοημένο από τη φύση, ο ήλιος έχει ένα από τα καλύτερα βασίλειά του, γι’ αυτό και στην ανατολή του μοιάζει να χαμογελά, ενώ στα ηλιοβασιλέματα το θέαμα κάθε φορά, μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής σπουδαίου δημιουργού. Ο χρόνος θα συνεχίσει τη διαδρομή του, τις περισσότερες φορές με ταχύτητες που δεν μπορούν καν να μετρηθούν και κάποιοι αέναοι εραστές του ονείρου, θα συνεχίσουν -όπως τα λουλούδια που συνεχίζουν να περιμένουν την άνοιξη για να ανθίσουν- να στήνουν καρτέρι, για να εγκλωβίσουν στιγμές, που κάνουν το χρόνο να σταματά από ομορφιά. Γλυκιές αιχμαλωσίες που γίνονται ένα με πτήσεις του νου και της ψυχής και δίνουν παραστάσεις της διαφορετικότητας, στιγμές πραγματικής ζωής και όχι απλά, επιβίωσης. Οι Ακτίνες του Ηλίου όταν θα σημαδεύουν εκεί που πρέπει, τα χαμόγελα θα πολλαπλασιάζονται και μαζί τους η θετική ενέργεια, θα πηγαίνει από ψυχή σε ψυχή και θα μοιάζει με τη πιο πιο γλυκιά σκυταλοδρομία. Για Πολλά φταίει ο ήλιος κι ο κόσμος που τον περιμένει πως και πως, σίγουρα γνωρίζει, ή έχει ακούσει το αφήγημα από τους πιο τυχερούς που τον έχουν συναντήσει, σε μονοπάτια που λίγοι γνωρίζουν και ελάχιστοι έχουν ακολουθήσει. Η ελπίδα, έχει αποδειχθεί πολλές φορές, ότι είναι ερωμένη του ήλιου. ακόμα κι όταν προσπαθεί να του ξεφύγει, βρίσκει τους τρόπους και τη διαπερνά, σαν ένα πρωινό ξύπνημα, που οι ακτίνες του, βρίσκουν τους τρόπους να μπουν διακριτικά σε ένα δωμάτιο, που το προηγούμενο βράδυ, είχε προηγηθεί γιορτή. Ας μου επιτραπεί και λόγω… χρώματος του ήλιου το σημερινό κειμενάκι να το αφιερώσω στους φίλους της ΑΕΚ, που ζουν φέτος ωραίες στιγμές, μετά από χρόνια. Για να πω την αλήθεια αυτές τις μέρες έρχονται συνέχεια στο μυαλό μου πρόσωπα, ΑΕΚτζήδες που έχουν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλά σίγουρα, βλέπουν από ψηλά και χαμογελούν. Εκείνο το περιστατικό το 1988 με τον κυρ Κώστα που πούλαγε πασατέμπο στη Νέα Φιλαδέλφεια ποιος το γνωρίζει και ποιος το θυμάται; Η ΑΕΚ με τα λίγα χρήματα, έφερνε από το Αμβούργο τον Πολωνό Μίροσλαν Οκόνσκι. Στο αεροδρόμιο είχαν πάει να τον υποδεχτούν πολλοί ΑΕΚτζήδες. Γεμάτο κάμερες το αεροδρόμιο, αλλά παράλληλα για να υποδεχθούν Έλληνα Ναυαγό, που είχε σωθεί από μεγάλο ναυάγιο πλοίου, τότε. Ο κυρ Κώστας που δεν είχε δει τον Οκόνσκι, μόλις είδε τον Έλληνα ναυαγό στο αεροδρόμιο, πήγε και του έβαλε ένα κασκόλ της ΑΕΚ στο λαιμό. Φυσικά ο Έλληνας ναυαγός σάστισε… λίγο, ύστερα εμφανίστηκε ο Οκόνσκι. Πέρασαν Χρόνια, ο Κυρ Κώστας να είναι καλά εκεί ψηλά, όπως καλά να είναι ο Μπάκιας ο Σταύρακας, ο Θεοτόκης, ο Νίκος ο Τσανάκας, ο Αποστόλης Δαρδαμάνης, ο πατέρας μου, ο Γιώργος ο Καζαντζής από την Πάτρα, ο Σταύρος ο Παγιατάκης από την Πάργα και όλοι όσοι βρίσκονται στην ORIGINAL του ουρανού. Θα κλείσω το σημερινό κειμενάκι με τις τρέλες που κάναμε στα γήπεδα, με τον αίμνηστο Θέμη, που του ζητούσαμε, να μας πει το “Σάλι” και τον έρωτά του, για κάποια ελληνίδα.
