Είναι σπουδαία υπόθεση να μπορούμε να εστιάζουμε και να επικεντρωνόμαστε στην ουσία, αν τύχει να μας μαγεύει το περιτύλιγμα απλά μην παρασυρθούμε, γιατί, στο περιεχόμενο κρύβεται η πραγματική μαγεία. Σε μια εποχή αστάθειας, σε μια εποχή που οι μεταβατικές περιόδοι διαδέχονται η μία την άλλη και στην πραγματικότητα είτε όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, είτε, χειροτερεύουν κιόλας. Σ’ αυτό το τρομακτικό ταξίδι του χαμού και όλων όσων μας “σερβίρει” καλούμαστε να αντισταθούμε και να αρνηθούμε για μια ακόμη φορά και γιατί όχι με… Ευγένεια του στυλ :” Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω”. Στο νομό Πρέβεζας είμαστε, με μια Άνοιξη που στον πρώτο της μήνα, μας μπέρδεψε αρκετά…. Μέχρι να μπούμε στα ενδότερα εκεί δηλαδή που η φύση θα στολίζεται, που θα φορά τα γιορτινά της, που θα ανθίζουν τα πάντα και η θάλασσα θα ηρεμεί, χρειάζεται να στηθεί ένα καλό καρτέρι, γιατί δε γίνεται, τα καλύτερα, μπορεί να έχουν αργήσει πολύ, αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή, θα κάνουν την εμφάνισή τους. Δε λέει, μετά από μαεστρικό καρτέρι, να αιφνιδιαστούμε και να λείπουμε… Δε γίνεται να περιμένεις καιρό, μια στιγμή και να μην είσαι έτοιμος να τη ζήσεις… Δεν ξέρω αν έχουν περάσει οι εποχές, που το αγόρι περίμενε να έρθει το Κορίτσι που φέρνει τα μπλουζ στην πόλη, ή το κορίτσι περίμενε το αγόρι που θα φέρει το ροκ στην πόλη, αλλά γενικά η μεγαλύτερη ήττα, θα είναι η εξαφάνιση της περιπέτειας. Ναι, δεν γίνεται να πέσουμε ξαφνικά στον… κυνισμό. Δεν μπορεί το ταξίδι να περιορίζεται σε μία… ευθεία, γιατί καταντά ανιαρό και σίγουρα κουραστικό. Η διαδρομή είναι αυτή που αξίζει, αυτή που ξεχωρίζει, ο προορισμός είναι πάντα στη σκέψη και στην καρδιά, αλλά δεν είναι ο στόχος. Δεν έχει σημασία αν φτάσεις εκεί που είχες βάλει σημάδι από καιρό, μεγαλύτερη σημασία έχει το ταξίδι και τα μέρη που θα περιηγηθείς και θα γνωρίσεις εκπλήξεις. Μας λείπουν εκείνες οι μουσικές, εκείνες οι σκηνές, εκείνα τα σκηνικά, εκείνες οι αντιδράσεις, εκείνα τα γέλια, εκείνα τα … μεγαλεία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι φίλοι που μου μιλούν για τα 80’ς για να είμαι ειλικρινής αυτά που δεν αλλάζω με τίποτα είναι τα 90’s άντε και τα early του 2000, κάπου εκεί νομίζω μουσικά και σε επίπεδο ποιοτικής διασκέδασης χάθηκε το παιχνίδι κι ας σκόραρε…ο… Χαριστέας! Τώρα η πραγματική άνοιξη ή το καλοκαίρι στην καρδιά των ανθρώπων, του ευλογημένου από το Θεό και ευνοημένο από τη φύση τόπο μας, κάνει ακόμα καθυστερήσεις κι αρνείτα να φανεί. Αλλά αλήθεια, επειδή ο τίτλος του editorial είναι εμπνευσμένος από το παρακάτω τραγουδάκι : “Πες μου ποιος την άνοιξη θα φέρει, σε τούτα εδώ τα μέρη”
Βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω; Όλο πιο βαθιά; Σε κάθε περίπτωση, ούτε αυτή τη φορά, θα χάσουμε. Χάνουμε μάχες, κερδίζουμε μάχες, άλλωστε το σκηνικό είναι ένας αδιάκοπος πόλεμος. Δεν γίνεται να κερδίζεις συνεχώς, όπως δεν γίνεται να χάνεις συνεχώς. Νόμος της φύσης είναι η ακμή, νόμος της φύσης είναι και η παρακμή. Όπως δεν γίνεται κάτι να ακμάζει διαρκώς, έτσι δε γίνεται και κάτι να παρακμάζει διαρκώς. Με εξιτάρουν με χίλια, πρόσωπα, πράγματα, γεγονότα, καταστάσεις, που αντέχουν στον χρόνο, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, όσον κι αν ο χρόνος μοιάζει με αδυσώπητο κριτή, ελεγκτή, όσο κι αν είναι φθοροποιό στοιχείο, από μόνος του… Δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε. Πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε, σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα!
