Στις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη, είναι σαν ο κακός καιρός να παίρνει την εκδίκησή του, με κείνη την τρομακτική βοή του αέρα, που αρκετοί άκουσαν με το καλημέρα αυτολύ του μήνα. Βροχοπτώσεις, νεροποντές, υπερχείλισαν ποτάμια, καταστροφές, άνθρωποι κλαίνε τις περιουσίες τους και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, προσπαθεί ένα editorial να σταθεί πάνω από τη στάθμη του νερού και να κοιτάξει πιο μακριά. Μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα, μέχρι εκεί που θα μπορούσε η καρδιά να κάνει μια πτήση και να πετάξει έστω με φτερά δανεικά, για κάπου που είναι καλύτερα. Ελεύθεροι επαγγελματίες να μιλούν με τρόμο για τους Οκτώβρη και Νοέμβρη του 2017, οι καλύτερες μέρες να μην κάνουν την εμφάνισή τους και να έχουν χάσει το δρόμο κι όμως υπάρχει ελπίδα. Και υπάρχει ελπίδα, όταν υπάρχουν όνειρα. Αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, θα χάσουμε ότι ανθρώπινο, αλλά και ότι παιδικό, κρατά τον εσωτερικό μας κόσμο. Έναν κόσμο που βαδίζει μαζί μας, πλάι-πλάι, σαν ένας πολύ καλός φίλος, σαν ένας κολλητός, που πάντα είναι μαζί μας και στα καλά και στα άσχημα και στα εύκολα και στα πολύ δύσκολα. Σαν ένα φίλο που βάζεις το χέρι σου στη φωτιά, ότι δεν πρόκειται να σε προδώσει ποτέ. Κάπου στην Ελλάδα, την Ήπειρο, το νομό Πρέβεζας, είμαστε. Δεκέμβρης 2017 και λίγο-πολύ θα θυμάστε άλλες εποχές, που δεν τα έσκιαζε η φοβέρα και δεν τα πλάκωνε η σκλαβιά. Δεκέμβρης ήταν και τότε, αλλά τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Σήμερα, η βάση για μένα, είναι να συνεχίσουμε να κρατάμε άμυνα, να συνεχίσουμε να κρατάμε την ανθρωπιά, ως πολύτιμο φυλακτό. Να είμαστε ενωμένοι και να έχουμε αυτιά και μάτια, ορθάνοιχτα, γιατί είναι σίγουρο ότι ετοιμάζονται να μας την πέσουν από παντού και δε λέει να μας πιάσουν στον ύπνο. Όπως δε μας προδίδει ο άλλος μας εαυτός, ο κολλητός μας, έτσι πρέπει κι εμείς να αποφεύγουμε τα λάθη και όχι τα γλυκά λάθη. Η αγάπη θα συνεχίζει να μας κρατά ζωντανούς, η αγάπη θα αποτελέσει και πάλι τη μεγαλύτερη πηγή ενέργειας και αισιοδοξίας, η αγάπη είναι αυτή που θα θρέψη την ελπίδα. Μη σας προβληματίζουν άτομα που μισούν, απλά φοβούνται, γιατί όπως πολύ σωστά επισημαίνει ένας φίλος, εχθρός της αγάπης, δεν είναι το μίσος, αλλά ο φόβος. Ο φόβος να αγαπήσεις. Είναι λίγο αργά έξω και επικρατεί η σχετική ησυχία, ενώ το τραγουδάκι αυτό μου κρατά συντροφιά, ενώ γράφω αυτό το κείμενο. Can you hear me, από τα όχι τόσο γνωστά τραγούδια του JIM MORRISON ή των DOORS.
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε κι αυτό τον μήνα και όχι απαραίτητα μόνο σε αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν, είναι να μοιραστούμε θετική ενέργεια, όσο δύσκολο κι αν αυτό μοιάζει σε πολλές των περιπτώσεων. Αν και είναι δύσκολο να πάψουμε να αγαπάμε πολύ, γιατί έτσι είναι η πραγματική ζωή. Κάποιοι την πολύ αγάπη την χαρακτηρίζουν υπερβολή, κάποιοι άλλοι την χαρακτηρίζουν ζωή. Ζήστε πραγματικά, χωρίς καθωσπρεπισμούς, συγχωρήστε, γιατί η συγχώρεση είναι η μεγαλύτερη νίκη, που μπορεί να πετύχει άνθρωπος και θα διαπιστώσετε τι δύναμη θα αντλήσετε μέσα από τη συγχώρεση. Μέσα στα σκοτάδια, μέσα στις σκοτεινές σκέψεις και στιγμές, πάντα θα υπάρχει ένας δρόμος διαφορετικός, αυτός που μας βγάζει στο φως και στην πολυχρωμία. Και στο δικό μας παράξενο αλλά μοναδικά υπέροχο κόσμο, ετοιμαζόμαστε για τις χαρούμενες στιγμές του Καρναβαλικού Κομιτάτου Πρέβεζας. Πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε, σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα. Καλή μας αντάμωση…
Σπύρος Πλέουρας
