Τίποτα δε διαρκεί για πάντα, ούτε φυσικά μια βροχή μέσα στον Νοέμβρη, άλλωστε η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον στον ευλογημένο μας τόπο, δε βρέχει δα και τόσο πολύ, είναι σίγουρο ότι κάπου αλλού, λίγο πιο κοντά ή πολύ πιο μακριά, βρέχει πιο πολύ. Σε σημείο, που δε λέει να σταματήσει. Κάπου στην Ήπειρο, ή σε κάποια γωνιά του νομού Πρέβεζας, οι εραστές των ονείρων, θα βάλουν ξανά τα πλάνα, για ευτυχισμένες στιγμές, που θα απαλύνουν τα συναισθήματα, από τον μουντό, τον γκρίζο, τον βαρύ και ασήκωτο, από πάσης απόψεως, χειμώνα, που είναι προ των πυλών. Πότε ήταν καλοκαίρι και για πότε φθάνουμε στον χειμώνα, ούτε που προλάβαμε να καταλάβουμε. Όμως, έτσι είναι ο χρόνος, το λέμε συχνά, σαρώνει τα πάντα στα πέρασμά του. Παίρνει μαζί του και αλλοιώνει συναισθήματα, στιγμές, μέρες, μήνες, χρόνια, αλλά δυστυχώς και ανθρώπους. Και εντάξει, αν άνθρωποι για τους οποίους σκέφτεσαι μόνο θετικά είναι κάπου αλλού, το χειρότερο είναι να μην είναι καν… αλλού. Η περιοχή μας, ζει και αναπνέει σε ρυθμούς όπως ακριβώς συμβαίνει στον ελλαδικό χάρτη, άλλωστε μια μικρογραφία του, είναι. Αν ακούσατε ότι τα πράγματα θα πάνε προς το… καλό, μην έχετε άγχος και μη χάνετε χρόνο στο να περιμένετε, τη στιγμή που τα πράγματα, θα πάνε προς το καλό. Η ζωή φεύγει, χάνεται σαν αεράκι κι όπως λέει ο Αργύρης στο γλυκό τραγουδάκι των χειμερινών κολυμβητών, ” Στο΄χω πει πολλές φορές, ότι χάσαμε, δεν θα το ξαναβρούμε”. Κι αυτό σχετικό είναι βέβαια και υποκειμενικό, αφού η ίδια η ζωή είναι αυτή που μόνο ξέρει, για τη ροή των πραγμάτων, εμείς αποτελούμε απλά τους επιβάτες προς άγνωστο προορισμό, με βάρκα όμως την ελπίδα. Γιατί αν χαθεί και η ελπίδα, υπάρχει μια τεράστια κενότητα και πραγματική σιωπή. Και μιλάω για πραγματική σιωπή, γιατί δεν είναι λίγες φορές που κάποια σιωπή, προκαλεί εκκωφαντικό θόρυβο. Ο δικός μας “παράξενος” κόσμος συνεχίζει να αντλεί δυνάμεις από την πολυχρωμία. Ενάντια σε κάθε νοοτροπία που βολεύεται με τη στασιμότητα και την ακινησία. άλλωστε επαναλαμβάνομαι πολλές φορές επισημαίνοντας ότι η ακινησία είναι θάντος και το παν, είναι το ταξίδι. Μέσα από μια συζήτηση, μέσα από ένα βιβλίο, μια ταινία, ή ακόμα κι ένα τραγούδι, εκεί που το μυαλό ταξιδεύει και η καρδιά συνεχίζει τις πτήσεις της. Αν δεν ξεκινήσεις με τη σκέψη σου και την καρδιά σου για το ταξίδι, έχεις μείνει στην αφετηρία. Και δεν ισχυρίζομαι ότι ντε και καλά πρέπει να τερματίσεις, το ταξίδι είναι η ευκαιρία, το ταξίδι είναι η απόδραση, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία ούτε ο προορισμός, ούτε βέβαια αν θα φτάσεις κάπου… Οι εραστές των πολύχρωμων στιγμών θα τα καταφέρουν πάλι, όπως τόσα χρόνια, το κάνουν με επιτυχία. Το φλερτ θα συνεχιστεί και ίσως προχωρήσουμε. Όπως έχει γράψει και ο Πάμπος Ευσταθίου: Να είστε εραστές και όχι ζευγάρι.
Ζευγάρι είναι οι κάλτσες, τα παπούτσια, τα οποία δεν μπορούν να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο. Χαλάνε, φθείρονται, τρυπάνε... Είναι αρκετή μια γρατσουνιά, μια τρυπούλα, μια μικρή φθορά στο ένα μέλος του ζευγαριού και το ζευγάρι χάλασε, έσπασε… Ζευγάρι σημαίνει πως δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς το άλλο μέλος. Σημαίνει πως μπορείς ανά πάσα στιγμή να μείνεις μόνος-μόνη, άχρηστος (με την έννοια της χρήσης), παρατημένος, γιατί απλά το άλλο μισό “αποφάσισε” να φθαρει. Γιατί ως μονάδα δεν θα μπορείς να υπάρξεις, δεν θα έχεις χρησιμότητα.Η στιγμή κρατάει όσο την κρατάμε. Και αν ξέρουμε πως ίσως δεν κρατήσει για πάντα, θα μπορέσουμε να την απολαύσουμε.. Γιατί η στιγμή ίσως να μην έχει αύριο, δεν σηκώνει αναβολή…
Και ίσως ζώντας τις στιγμές, να έλθει και το “για πάντα”.Και αν δεν έρθει το “για πάντα”, θα έχεις ακόμα μια υπέροχη στιγμή να θυμάσαι… Με την ηλιοφάνεια να βρίσκει τρόπους να βάζει στο περιθώριο τις νεροποντές, αλλά τη θερμοκρασία να υποχωρεί, μπαίνουμε στην εποχή, να ξεκινήσουμε τις εκπομπές μας, στο διαδικτυακό ραδιόφωνο www.stathmosprevezas.gr . Πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε, σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα. Καλή τύχη αδέρφια, καλή αντάμωση… 😉
