Παρασκευή, 29/03/2024 | 17:19

Ξύπνα με όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης-του Σπύρου Πλέουρα

1250 Προβολές
Σπύρος Πλέουρας | 06/09/2017, 10:10 μμ | 0 σχόλια

Και δε το λέω εγώ, αλλά οι Green Day στο ομότιτλο κομμάτι τους: Wake me up when September ends… Είναι πάλι αργά,  η ησυχία έξω από το παράθυρο μου δημιουργεί … ανησυχία και θέλω να δραπετεύσω για εκείνες τις  πόλεις που έχω ονειρευτεί, πόλεις τόσο μακρινές, όσο και η δική μου… Μια τελευταία  προσπάθεια να μην μας παρασύρει το μεγάλωμα της νύχτας και το γεγονός ότι μικραίνει η μέρα, μια μεγάλη προσπάθεια για καλοκαίρι στην καρδιά και τις σκέψεις να είναι πάντα καυτές, όπως το καυτό μπραζίλ της νεαρής που έβγαζε μάτια και λέει με χαμόγελο: Γεια σας, τι κάνετε; Απαντάς χαμογελαστά “Καλά, εσείς;” για να μη ρωτήσεις ποιανού είσαι εσύ κοπέλα μου και πριν προλάβεις να συνέρθεις, θα έρθει η ατάκα από δίπλα: 19 χρονών, στην Ταϋλάνδη είναι γριές…”. Είναι πάλι αργά, είναι πάλι όμορφα και ο 3 ετών θησαυρός μου, κοιμάται για τα καλά τώρα, όσο για τον πατέρα του; Ταξιδεύει ξανά και αποκτά αστείρευτες δυνάμεις για να ξαναρχίσει το.. ταξίδι. Το ταξίδι στο κέντρο της γης, με μουσικές που αγαπήσαμε με στιγμές που δε ξεχάσαμε, με απρόβλεπτες καταστάσεις που αφήσαμε να μας παρασέρνουν και να μας πηγαίνουν όπου ήθελαν αυτές. Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ προσπαθώ να την εμπιστευτώ. Δεν θέλω να μπω σε μελαγχολικό mood κι ας έκανα πρόσφατα δώρο γεννεθλίων το βιβλίο του Ξανθούλη “Ο Χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μου”. Είναι ..γειωτικός μήνας ο Σεπτέμβρης, όμως μπορεί και να είναι φιλικός αν δεν αρχίσουν οι αστραπές, οι καταιγίδες και δεν έχουν τελειωμό. Αν κρατήσουν οι καιρικές συνθήκες, για όσοι ξέρουν, η θάλασσα του Σεπτέμβρη, είναι μαγική, δε συγκρίνεται. Όσο αυτή η θάλασσα μας αγκαλιάζει με τον ήλιο να τις ρίχνει τα δικά του χάδια και χαμογελαστοί θα ήμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε ζωηροί, γιατί έτσι είναι καλύτερα… Οι δικοί μας άνθρωποι που ζουν αλλού, μας έχουν αποχαιρετήσει, το “καλή αντάμωση” έπαιξε πάλι για τα καλά, η αντίσταση όμως γιατί πάντα υπάρχει αυτή, να μας κρατά ζωντανούς, θα συνεχιστεί. Θα κλείσουμε και φέτος το γνωστό μας ραντεβού στους δρόμους, στα σπίτια φίλων, γνωστών κλπ, στα μπαράκια κι όπου αλλού βασιλεύει η πολυχρωμία, ενάντια στο μουντό και το γκρίζο, ενάντια στη μελαγχολία και κυρίως; Ενάντια στην κατάθλιψη που κατά πολλούς, είναι η… ασθένεια της εποχής. Θα ανταμώσουμε πάλι εκεί που στην αρχή έβαζαν σημάδι λίγοι και μετά κατάλαβε όλο το σύμπαν τι παίζεται… Και βέβαια δε φτάνει ποτέ μόνο μία παράσταση. Ζεις όλες τις πρόβες και απολαμβάνεις το καλύτερο στο τέλος. Και βέβαια οι παραστάσεις του Κομιτάτου, για τον πολύ πλέον κόσμο που ξέρει να τις ζει, είναι ανανέωση, αναγέννηση, είναι ζωή… Πολλές ευχές για ότι κι αν κάνετε, σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα. Ένα ακόμη διαδικτυακό editorial, που από κάπου ξεκίνησε, κάπου βρέθηκε, κάπου χάθηκε στο δρόμο και κατέληξε και πάλι χωρίς… πυξίδα, ήταν κι αυτό…  Σας αγαπώ πολύ και το ξέρετε…

Σχολιάστε εδώ

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.

Παρόμοια άρθρα