… Στο βιβλίο της Ελπίδας περνούν πολλές εικόνες περιγραφής της αγωνίας για τη ζωή και καταγραφής των αγώνων για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ιδέα. Δόθηκαν εκ μέρους ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, Πρεβεζάνων, που εμπνέονταν, κατά κύριο λόγο, από ιδεώδη που, πολιτικά, καλλιεργήθηκαν στην κοινωνία μας από κομμουνιστές. Όλα αυτά είναι διάχυτα σε όλο το κείμενο μαζί με σύντομες εξιστορήσεις τιμής και θαυμασμού, θλίψης και μνημοσύνης.
Από την Ελπίδα, σύζυγο του αείμνηστου Τάκη Παπαδημητρίου, που φαίνεται πως υπήρξε ο μόνος Πρεβεζάνος που έδωσε εισαγγελική κατάθεση για τα γεγονότα… Και βάζουμε εδώ πάλι εκείνο το «γιατί» της Ελπίδας, που προβάλλει στο αρχικό σημείωμα του Κώστα Καζούκα. Όχι για το τότε, αλλά για το πρεβεζάνικο «τώρα». Και, όπως αναρωτηθήκαμε «γιατί τότε η πολυπόθητη ειρήνη έγινε κοινωνικός πόλεμος», να αναρωτηθούμε απλοϊκά «γιατί η Λεωφόρος Ειρήνης μοιάζει με πεδίο μάχης και θέατρο πολέμου της αυτοκινητικής καπιταλιστικής ασυδοσίας και των συνεργατών της στην Πρέβεζα;». Και μαζί και πολλά άλλα «γιατί». Από τον καθένα. Και από μένα τον ίδιο.
Και βρίσκω τόσο αδελφικό το εγχείρημα της Ελπίδας, αφού το επώνυμό μου σφραγίζει την Παργινόσκαλα και το μνημείο της με τα ονόματα τριών δικών μου νεκρών. Τέτοια πολυβολημένα επώνυμα υπάρχουν σε όλα τα μνημεία. Πηγαίνοντας για προσκύνημα στο Μαυσωλείο του Δίστομου, ο επισκέπτης βλέπει και πολύ χειρότερα εκεί ‒χάρη στη θηριώδη ναζιστική αποτελεσματικότητα.
Διαβάζουμε στο μνημείο πως μια οικογένεια ή σόι και άτομα με μακρινότερες συγγένειες και τοπικές συνεπωνυμίες, όλοι με το επώνυμο «Σφουντούρη», άφησαν στον τόπο αυτής της σφαγής 31 νεκρούς, τη μεγαλύτερη ομάδα με ένα ίδιο επώνυμο. Πάντα, όταν επισκέπτομαι ένα τέτοιο χώρο, αφιερώνω λίγο περισσότερο χρόνο για να διαβάσω και να ξαναδιαβάσω τα ονόματα αυτών των συγγενών. Που γίνονται έτσι και δικοί μου συγγενείς. Όχι συνεπώνυμοι εκείνοι με εμένα ‒ αλλά πάντως εξ αίματος…
