Το σύνδρομο της ψευδεπίγραφης επιτυχίας- του Σπύρου Κυριάκη (αναδημοσίευση από Ελεύθερο Τύπο)

“Σύνδρομο της ψευδεπίγραφης επιτυχίας” ειναι η ελληνικη μεταφραση του ορου impostor syndrome που αποδιδεται στις κλινικες ψυχολογους Pauline Cylance και Suzanne Ames. Προκειται ουσιαστικα για ενα ψυχικο φαινομενο κατα το οποιο το ατομο που διακατεχεται απο το συγκεκριμενο συνδρομο, ζει με ενα μονιμο φοβο οτι καποια στιγμη τα επιτευγματα του θα αποκαλυφτούν ως απάτη.

Γράφει ο Σπύρος Κυριάκης*

Πως η επιτυχία του οφείλεται στην παραπλάνηση των πάντων για τις πραγματικές του ικανότητες και σύντομα το πραγματικό του πρόσωπο θα ξεπροβάλει κάτω από το προσωπείο που χρησιμοποιεί. Οι άνθρωποι που βιωνουν την κατασταση αυτη ειναι συνήθως υψηλόβαθμα στελέχη εταιρειών, καλλιτέχνες, γυναίκες σε θέσεις ευθύνης αλλά και πολιτικοί…

Ο Αλέξης Τσίπρας από τα φοιτητικα του χρονια ως σημερα βρισκεται σε συνεχώς ανοδική πορεία. Από πρόεδρος μιας άσημης και ασήμαντης αριστερής κομματικης νεολαιας στο πανεπιστημιο, χρηστικε υποψηφιος δημαρχος Αθηνών, έλαβε το δαχτυλίδι της ηγεσίας του κόμματος που τον ανέδειξε και κατάφερε να γινει ο νεότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Με μεγαλυτερο προσον τον επικοινωνισμο και την ηλικια του αλλα και μεσα από μια διαδρομή που περιλάμβανε ψέματα, πατροκτονίες, συνεργασίες με μπαχαλακηδες και κυριως υπερμετρο λαικισμο εγινε ο πρωτος αριστερος πρωθυπουργος αυτής της πολύπαθης χωράς. Και καπου εδω ξεκινουν τα δυσκολα,γιατι μεχρι την σιτγμη που γινεται πρωθυπουργος,ενα δικο του χαμόγελο ,μια ομιλία που πρόβαλε έναν άλλο δρόμο με περίσσευμα λαϊκισμού και κατηγοριών στους πολίτικους του αντίπαλους και η πολιτικη ανεπαρκεια των υπολοιπων ηταν αρκετα για να του εξασφαλισουν την απαιτουμενη λαοφιλια σε καθε περισταση.Οταν ομως γινεται πρωθυπουργος και φτανει στο υψιστο σημειο της πολιτικης του καριερας ανγκαζεται να κανει κατι που μεχρι τότε το αγνοεί πλήρως. Να εργαστεί και να πράξει έργο .

Να διοικήσει

Και η αλήθεια είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας , μέχρι την στιγμή που μπαινει στο μεγαρο μαξιμου δεν εχει εργαστει ουτε μέρα στην ζωή του. Έχοντας εξασφαλισει τα προς το ζην από τους «κόπους» του πατερά του, δεν έχει χρειαστεί να παραξει τίποτα άλλο εκτός από πολιτικό λόγο και δεν εχει διοικήσει ούτε περίπτερο – Κάτι το οποίο στις μέρες μας με την υπερφορολογήση των πάντων δεν είναι πλέον και τόσο εύκολο όσο το καθιστά η λαϊκή ρήση –
Ισως γι’αυτο η πρωθυπουργια του απο τον Γεναρη του 15 εως και σημερα διακατέχεται απο συνεχομενα λαθη και ηττες σε όλα τα επίπεδα.

Προσπαθώ καλοπιστα να σκεφτω ενα πραγμα που η κυβερνηση εχει κανει σωστα ολο αυτο το διαστημα και δυσκολευομαι πραγματικα να βρω το οτιδηποτε.Απο την συνεργασια με τους ΑΝΕΛ του Πανου Καμενου,τον ορισμο της Ζωης Κωνσταντοπουλου ως προέδρου της βουλής και του Γιάννη (με ένα ν) Βαρουφακη ως υπουργό οικονομικών, την περήφανη διαπραγμάτευση, το κλείσιμο των τραπεζών, το φέσωμα του Ελληνικού λαου με 86 δισεκατομμύρια ευρώ, τον μηδενισμό της περιουσίας του ΤΧΣ, το διχασμό της κοινωνίας μέσω του δημοψηφίσματος, το άνοιγμα των συνόρων στους λαθρομετανάστες, τις αλλεπάλληλες μειώσεις συντάξεων και μισθών, την επιβολή υπερβολικών φορων,το κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, την διαμάχη με την εκκλησιά, το μνημόνιο διάρκειας μέσω του κοφτή, τη διάλυση της παιδείας, την απαξίωση της αστυνομίας .Η λίστα με τις αποτυχιες δεν εχει τελειωμο.Πραγματικα,δεν θυμάμαι ποτέ καμία κυβέρνηση να τα έχει πάει τόσο άσχημα, σε τόσους πόλους τομείς σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα.

Ακομα και σε επικοινωνιακο επιπεδο που υποτιθεται πως ειναι προνομιακο πεδιο για τον ιδιο τον πρωθυπουργό η κυβέρνηση οδηγείται από ήττα σε ήττα. Από την λίστα Λα γκαρντ που δεν κατάφεραν να εισπράξουν ούτε 30 εκατομμύρια, την αναθεώρηση του συνταγματος που επεδιωξε να βρει ευρυτερη πολιτικη στηριξη και αναγκάστηκε σε άτακτη υποχώρηση, τον εκλογικό νομό που αναζητησε σανιδα σωτηριας τους 200 βουλευτές και βρήκε στήριξη μόνο από τον Λεβέντη, μέχρι και την ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου όπου υπέστη ήττα και μαλιστα με την βούλα της δικαιοσύνης! Αλλά και η μετέπειτα διαχείριση της ήττας με την απαξία στην δικαιοσύνη και την πολιτική ανάσταση του Βύρωνα Πολύδωρα και την περιφορά του από την κρατική τηλεόραση ως πολιτικού Ελ Σιντό, αποδεικνύει ότι ακόμα και επικοινωνιακά, η κυβέρνηση τελεί υπό πλήρη σύγχυση.

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης έλεγε ότι «μπορείς να σταματάς όταν ανεβαίνεις αλλά όχι και όταν κατεβαίνεις». Το ταξίδι της ανόδου για τον Αλέξη Τσίπρα ήταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, έντονο και χωρίς στάσεις. Είναι σαφές ότι πλέον έχει ξεκινήσει αυτό της καθόδου και όσο κι αν προσπαθεί να βρει τρόπους να το σταματήσει ηττάται οικτρά
Μια πορεία που ξεκίνησε από τις καταλήψεις και το «κάτσε καλά Γεράσιμε» και ολοκληρώνεται με την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας και την φτωχοποίηση των Ελλήνων φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Δεν ξέρω για ποσό καιρό ακόμα θα έχουμε την ατυχία να μας κυβερνάει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο ίδιος μοιάζει ατάραχος απέναντι στο χάος που έχει δημιουργήσει. Βαθιά όμως μέσα του, γνωρίζει πως όταν ο απόηχος της εξουσίας θα κοπάσει, ο ιστορικός του μέλλοντος θα τον κατατάξει στο βάθρο των μεγαλύτερων και πιο επικίνδυνων λαϊκιστών της ιστορίας.

Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός της χωράς μας διακατέχεται από το Impostor syndrome.Νομίζω όμως πως η ελληνική μετάφραση της λέξης impostor ταιριάζει απολυτά σε έναν άνθρωπο που οφείλει το σύνολο της πολιτικής του ανέλιξης σε ένα καλοστημένο ψέμα. Σε μια καλοστημένη απατή απέναντι στον ελληνικό λαό.

Υ.Γ Αναζητώντας κάνεις την μετάφραση του λήμματος impostor εμφανίζεται η ελληνική λέξη «αγύρτης». Από το λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας του Γ.Μπαμπινιώτη, προκύπτει ότι αγύρτης είναι ο απατεώνας. Το πρόσωπο που ξεγελά και εξαπατά τους άλλους ανθρώπους προσποιούμενος πως είναι κάποιος άλλος., ο κατεργάρης, ο κομπογιαννίτης. Το πρόσωπο που επικαλείται ικανότητες που δεν έχει στην πραγματικότητα.

* Μέλος Π.Ε Νέας Δημοκρατίας

ΠΗΓΗ: eleftherostypos.gr