Συμβαίνει για δεύτερη φορά και σίγουρα δεν είναι σύμπτωση.
Η πρώτη ήταν με την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, με αντίπαλο τότε την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ο οποίος Σαμαράς εξελέγη, κόντρα σε όλες τις τότε δημοσιογραφικές και δημοσκοπικές προβλέψεις της πιάτσας και τώρα η δεύτερη, με την εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πολλά θα ειπωθούν, πολλά θα γραφούν και πολλά θα αποσιωπηθούν, ανάλογα με την γραφίδα, τα χαρακώματα και τα όνειρα, που κάθε ένας έκανε και πως τοποθετούσε τον εαυτόν του στα δρώμενα.
Από τη μια μεριά ο κ. Μεϊμαράκης υποστηριζόμενος από το θεσμικό Κόμμα, τις Γραμματείες, τους Βουλευτές, τους κομματικούς, τις Νομαρχιακές και τοπικές επιτροπές κ.λπ. Κυρίως όμως με τις βαριές υποθήκες της πολύχρονης προσφοράς με τον τίτλο του Γραμματέα της Ν.Δ.. του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, αλλά κυρίως με το δαχτυλίδι του Προέδρου του Κόμματος που ο Αντώνης Σαμαράς μεγαλόψυχα, επιλεκτικά αλλά δίκαια, του χάρισε.
Από την άλλη μεριά τρείς νεότεροι συνυποψήφιοι διεκδικητές της Προεδρίας, ο κάθε ένας με το δικό του πολιτικό και προσωπικό του εκτόπισμα, τις δικές του παρακαταθήκες, αγώνες και προσφορά στην Παράταξη.
Η ανάλυση του αποτελέσματος οδηγεί σε πολλά συμπεράσματα, και πάμπολες ερμηνείες, χρήσιμες για τους επίδοξους του μέλλοντος.
-
Το ευρύ εκλογικό σώμα της Παράταξης επηρεάζεται ποικιλότροπα χωρίς να χειραγωγείται, ιδιαίτερα σε μια πολυτάραχη και ασταθή πολιτική και οικονομική περίοδο.
-
Η απαξιωμένη, λόγω αδράνειας κομματική μηχανή, λόγω των τοπικών φιλοδοξιών, προσωπικών αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων πολυμερίζεται και δεν είναι σε θέση να επηρεάσει μαζικά και ουσιαστικά τις τοπικές κοινωνίες οι οποίες δεν τις καλοβλέπουν (τις τοπικές οργανώσεις) και κρατούν με καχυποψία αποστάσεις απ’ αυτές.
-
Έτσι ένα κόμμα σε κώμα παραμένει πτώμα.
-
Ο Νεοδημοκράτης ψηφοφόρος είναι υποψιασμένος. Εμπλεκόμενος με τα κοινά ως ενεργός πολίτης και μαθημένος με την εξουσία που τώρα του λείπει, σε πρακτικό, ψυχολογικό και ουσιαστικό επίπεδο, την ΠΡΟΤΑΣΣΕΙ. Με το μακρόχρονο πολιτικό του αισθητήριο που διαθέτει με σθένος την ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ, μέσα απ’ ΑΥΤΟΝ που τον διαβεβαιώνει πως θα του την εξασφαλίσει και μάλιστα ΣΥΝΤΟΜΑ.
-
Έτσι λοιπόν έχουμε κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα ένα από τα καταπληκτικότερα παράδοξα. Ο χρησθείς υπό του κ. Σαμαρά κ. Μεϊμαράκης ως Αρχηγός και μελλοντικός Πρωθυπουργός, να βγαίνει στα παράθυρα να διαπληκτίζεται με τους συνυποψηφίους του και με τον κ. Σαμαρά, αξιώνοντας μάλιστα την δημόσια συγνώμη του επικαλούμενος παράλληλά την στήριξη του άλλου τ. Πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή. Έτσι δεν γίνεται. Το μήνυμα είναι διχαστικό. Δεν χαλάει μόνο η αισθητική, χαλάει η ουσία.
-
Από την άλλη μεριά ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται περισσότερο ψύχραιμος, στηρίζει και υπερασπίζεται την κυβέρνηση Σαμαρά στην οποία συμμετείχε, εκπέμποντας περισσότερη σιγουριά για το τι μέλλει γενέσθαι και προτείνει σταθερά συγκροτημένο εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Σηματοδοτεί, με πειστικό τρόπο, την πολιτική διεύρυνση στον κεντρώο χώρο, όπου συνωστίζεται το μεγάλο κομμάτι των διαλλακτικών, προοδευτικών και σκεπτόμενων ψηφοφόρων, έχοντας με τον κ. Γεωργιάδη εξασφαλίσει την δεξιά πλευρά του.
Ενθυμούμαι ότι το ίδιο έγινε την πρώτη Σεπτεμβρίου 1984, τριάντα δύο χρόνια πριν (συμμετείχαμε σ’ αυτό πολλά αξιόλογα στελέχη της περιόδου εκείνης) όταν το ένστικτο αυτοσυντήρησης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας έδειξε προς το Κέντρο, εκλέγοντας Πρόεδρο του Κόμματος τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, δυσαρεστώντας τον κ. Κωστή Στεφανόπουλο ο οποίος και αποχώρησε δημιουργώντας τότε την ΔΗΑΝΑ.
Η εξέλιξη των γεγονότων έβαλε φρένο στον άκρατο αριστερίστικο αυριανισμό του πανίσχυρου τότε Ανδρέα Παπανδρέου, εξισορροπώντας το πολιτικό σύστημα και δρομολογώντας την επάνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην διακυβέρνηση της χώρας.
Κάπως έτσι φαντάζει και τώρα.
Ο νέος Αρχηγός Κυριάκος Μητσοτάκης, συνεπικουρούμενος από δύο πολιτικά ενεργούς πρώην Πρωθυπουργούς (προτέρημα και πολιτική εφεδρεία γνώσης και πείρας που τα άλλα Κόμματα θα ζήλευαν) και από ένα θαυμάσιο κόσμο που πυκνώνει την Φιλελεύθερη παράταξη έστειλε το μήνυμα και ξεκίνησε από σήμερα να φέρει την Ελλάδα στην κανονικότητα.
Οι προσπάθειες κάποιων κύκλων, εντός και εκτός των τειχών, να ενσπείρουν καινά δαιμόνια, αναστολές και παραπληροφόρηση ανάμεσα στους δύο πρώην Πρωθυπουργούς, δεν θα βρουν γόνιμο έδαφος. Και οι δύο είναι στυλοβάτες της Παράταξης, που με το κύρος τους, την γνώση και την πείρα τους, στηρίζουν την προσπάθεια του νέου αρχηγού και την επάνοδο της Παράταξης – η οποία τους τίμησε με τον τίτλο του Πρωθυπουργού – στην εξουσία.
Έχω την αίσθηση ότι στη Νέα Δημοκρατία δρομολογούνται πλέον επίσημα και οι πολιτικές τάσεις, λόγω ύπαρξης και συνύπαρξης των τεσσάρων υποψηφίων. Η έλλειψη όμως εσωκομματικής κουλτούρας στο ‘’συνυπάρχουμε και λειτουργούμε’’ θέλει πολύ προσοχή ώστε η συμπόρευση και η ενσωμάτωση να γίνει ανώδυνα.
Στους Νεοδημοκράτες θέλω να θυμίσω τούτο. Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου κατόρθωσε να πολιτικοποιήσει αρνητικά την λέξη ‘’Δεξιά’’ φορτώνοντας πάνω της τα δεινά όλου του κόσμου. Οι Νεοδημοκράτες δεν αντέδρασαν ιδεολογικά, με αποτέλεσμα να υπάρξει μια μακρά ιδεολογική περίοδος αριστερής ηγεμονίας. Την ονόμασα αριστερολαγνεία, μόνο που σήμερα η αριστερά δεν είναι ούτε αθώα, ούτε αγία, ούτε παρθένα. Έχω την βεβαιότητα ότι το ίδιο θα επιχειρήσει και σήμερα με αποπροσανατολιστικές φράσεις και λέξεις όπως Νεοφιλελεύθεροι, Δεξιά, Ακροδεξιά και διάφορα άλλα τερτίπια. Οι Νεοδημοκράτες εκφραζόμαστε μέσα από τον φιλελεύθερο ριζοσπαστισμό, είμαστε όλοι ελεύθεροι Δημοκράτες και αποτελούμε σταθερή δύναμη και αξία για την Πατρίδα μας και τον Λαό μας.
Η Νέα Δημοκρατία είναι κατ’ εξοχήν φιλελεύθερη, κεντροδεξιά Παράταξη, της οποίας το πολιτικό εύρος αρχίζει από την δημοκρατική λαϊκή Δεξιά μέχρι την Πατριωτική Αριστερά. Το πολιτικό και ιδεολογικό της υπόβαθρο είναι ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός και το οικονομικό της μοντέλο τα οικονομικά της Ελευθερίας.
Αυτή η μεγάλη παράταξη κατόρθωσε σταδιακά από το ’74 να συνθέσει διαταξικά τις υπεύθυνες δυνάμεις του τόπου μας. Η κοινωνία ψάχνει, προβάλει και στηρίζει νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, καθαρές λύσεις και πολιτικές πορείες τέτοιες, ώστε να οικοδομηθεί η Νέα Ελλάδα που όλοι μας επιθυμούμε και σε όλους μας αξίζει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την βοήθεια του Καραμανλή, του Σαμαρά και την επιθυμία της κοινωνίας για αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, ΜΠΟΡΕΙ.
Αυτό προσδοκούμε και περιμένουμε. Είμαστε δίπλα του σ΄ αυτή την δύσκολη, αλλά επιβεβλημένη εθνική προσπάθεια ν΄ αλλάξει ο τόπος.
