Ένα μεγάλο γιατί, βασανίζει όσους είχαν την τύχη να γνωρίσουν μια σπουδαία γυναίκα, ένα σπουδαίο άνθρωπο, που κάθε επικοινωνία μαζί της, μπορεί να αποτελούσε κι ένα μάθημα αισιοδοξίας και ψυχραιμίας, για την αντιμετώπιση όσων η ζωή, επιφυλάσσει στον καθένα μας. Πολύ δε περισσότερο, το ίδιο ερώτημα, γίνεται κόμπος στο λαιμό, για τους δικούς της ανθρώπους… Τον σύζυγό της Κώστα Στέφο και τα παιδιά της Εύη και Αποστόλη.
Στα 57 της χρόνια, η Αφροδίτη, ως απολογισμό μπορεί να έχει πολλά καλά και ευχάριστα γεγονότα, αλλά και συμπυκνωμένη την πίκρα τη ζωής… Ευτύχησε να δημιουργήσει μια σπουδαία οικογένεια! Δυό παιδιά διαμάντια, τα οποία δεν στεναχώρησαν ούτε αυτή, ούτε τον πατέρα τους… Πήραν τον δρόμο τους, έκαναν τις σπουδές τους και είναι έτοιμα, να προσφέρουν στην κοινωνία, έχοντας παρακαταθήκη και το δίδαγμα της μάνας τους, που ήταν προσφορά στον άνθρωπο, έστω και με προσωπικό κόστος.
Ήταν και τα δυσάρεστα, που περίμεναν την Αφροδίτη στα νεανικά της χρόνια. Ήταν 7 Νοεμβρίου του 1994, όταν έχασε τον αδερφό της, τον αντιεισαγγελέα Σπύρο Σπύρου, σε ηλικία μόλις 35 χρόνων… Μπήκε τότε στην αίθουσα του Πρωτοδικείου Ιωαννίνων, ο γνωστός Κώστας Μπίντος, διακατεχόμενος από αμόκ και… μοίραζε, κατά δικαίων και αδίκων… σφαίρες, μία εκ των οποίων βρήκε τον άτυχο αντιεισεαγγελέα, με καταγωγή απ’ ταΛαγκάδια Κεντρικού Άρτας.
Η Αφροδίτη, δεν έπρεπε να δείχνει τον αβάσταχτο και απερίγραπτο πόνο της, μιας και έπρεπε να σταθεί βράχος, στον συντετριμμένο πατέρα της, τον μπάρμπα Χρήστο, που ας μου επιτραπεί, όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, μας συνέδεσε μια ειλικρινής και χαρούμενη φιλία… Το ίδιο και στην μάνα της, την κυρά Βούλα, που την αφήνει πίσω… Και πως ν’ αντέξει, η γερόντισσα, τον τρίτο θάνατο μέσα στο σπίτι της;
Με όλα τα βάρη της ζωής, αλλά και τις χαρές της, γνωρίσαμε την Αφροδίτη και κάθε φορά που θα βρισκόταν στην Άρτα, η καλή συζήτηση ήταν το κίνητρο, για να την συναντήσουμε και να περάσουμε κάποια ωραία βράδια, στην Πλατεία Ζέρβα, δίπλα στο σπίτι της μάνας της… Το διάβασμα, ήταν το χαρακτηριστικό της και εξ αυτού, η συζήτησή μας, κάθε φορά, παρουσίαζε ένα επί πλέον ενδιαφέρον… Κι έτσι φτάσαμε, στην απρόσμενη και αθώα αρχικά αδιαθεσία, η οποία όμως ήταν Δούρειος Ίππος… Έκρυβε μέσα της, την επάρατο νόσο, η οποία και την… κατασπάραξε στην κυριολεξία.
Καλό ταξίδι Αφροδίτη μας… Εκεί που θα πας, στην κοινωνία των αγγέλων, θα μένεις με την συνείδησή σου ήσυχη και αναπαυμένη. Έκανες τόσα πολλά, στο σύντομο διάβα της ζωής του, που κι εδώ κάτω, πολλοί θα ήθελαν να έχουν κάνει, αλλά δεν τα κατάφεραν… Καλό ταξίδι κι εμείς, όσοι σε γνωρίσαμε λίγο ή πολύ, θα σε θυμούμαστε ως φάρο ανθρωπιάς, που τέτοιους έχει ανάγκη η σύγχρονη ζωή…
ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΕΤΣΗΣ
