Δε θα πεθάνουμε κιόλας, για το ευρώ- του Αντώνη Κυνηγού

Το μακρινό Νοέμβρη του 2014 – και είναι μακρινός γιατί από
τότε έχουμε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο – λίγο πριν την εκλογή
προέδρου της δημοκρατίας, το «φάντασμα» του ΣΥΡΙΖΑ πλανιόνταν απειλητικό πάνω
στην Ευρώπη.

Η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της ΕΕ έπαιξε τα «ρέστα» της.
Τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια της παραπαίουσας και απονομιμοποιημένης
κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου – ο ΕΝΦΙΑ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι
της λαϊκής αγανάκτησης –  με τις  υπερβολικές της απαιτήσεις: ας θυμηθούμε το
περίφημο μέιλ-Χαρδούβελη. Οδήγησε έτσι σε ναυάγιο την προεδρική εκλογή του
Δεκέμβρη, οδηγηθήκαμε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και στον
εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αρχίζουν οι μαραθώνιες διαπραγματεύσεις οι οποίες για μήνες
ήταν στην κορυφή του ενδιαφέροντος της πανευρωπαϊκής – αλλά και παγκόσμιας –
κοινής γνώμης: η μικρή Ελλάδα ώρθωνε το ανάστημά της και διεκδικούσε μια άλλη
πολιτική από αυτή που της επέβαλε η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Ήταν μια αναμέτρηση
του Δαβίδ με το Γολιάθ, αλλά με σημαντικές προεκτάσεις: έμπαινε τέλος στη
δημοκρατική – ή αν θέλετε δημοκρατικοφανή – 
εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου δόγματος στην Ευρώπη,  με την αγαστή συμμετοχή του ΔΝΤ, όπως αυτό
συμπυκνώνονταν με τα μνημόνια στη χώρα μας: απορρύθμιση των πάντων, κυρίως των
εργασιακών σχέσεων, στήριξη των τραπεζών, ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα της
δημόσιας περιουσίας, περικοπές, αυστηρή λιτότητα, φορολογία αναλογικά «ίση» για
όλους – αύξηση των έμμεσων φόρων – ώστε τα βάρη να πέφτουν στα «συνήθη υποζύγια»
και όχι στους έχοντες και κατέχοντες. (Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τη
σκανδαλώδη «επιείκια» στους «λίστα-ρχους») κλπ, κλπ…

Κάποτε θα πρέπει να γίνει πλήρης ανασκόπηση της
διαπραγμάτευσης, αλλά για την ώρα μπορούμε να δούμε τα κύρια επίδικα. Από ένα
σημείο και μετά – ιδίως μετά την «ατυχήσασα» συμφωνία της 20ης
Φλεβάρη – γινόταν φανερό ότι η πλευρά των δανειστών οδηγούσε τα πράγματα σε «ρήξη»
ποντάροντας ότι η ηγετική ομάδα Τσίπρα θα υποχωρούσε άτακτα. Οι δανειστές
διατείνονταν σε όλους τους τόνους ότι δεν είναι ικανοποιημένοι με τις
υποχωρήσεις της Αθήνας, ενώ οι δικοί μας διαπραγματευτές, μας καθησύχαζαν ότι
επίκειται η «έντιμη συμφωνία εντός των ημερών»… παρά δε τις προεκλογικές
διακηρύξεις ότι «θέλουμε το λαό στους δρόμους», δεν έγινε καμία  ουσιαστική προσπάθεια από το ΣΥΡΙΖΑ,  ώστε να γίνει 
αυτό πράξη, πέρα από κάποιες ντουφεκιές στον αέρα για ξεκάρφωμα.

 Και φτάνουμε στο
δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Απ’ ότι φάνηκε εκ των υστέρων, όπως και
από τις δηλώσεις Βαρουφάκη, η ηγετική ομάδα σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει το
δημοψήφισμα σαν άλλοθι για υποχώρηση στις απαιτήσεις των δανειστών. Η
συντριπτική, και αναπάντεχη, διαφορά υπέρ του ΟΧΙ της χάλασε τα σχέδια. Κανείς
δεν ισχυρίστηκε ότι το δημοψήφισμα ήταν εντολή εξόδου της Ελλάδας από την
ευρωζώνη – μολονότι οι Ευρωπαίοι, με πρώτο και κύριο τον κ. Γιούνκερ, αλλά και
οι εγχώριοι του «Μένουμε Ευρώπη» του έδωσαν το χαρακτήρα αυτό. Όμως από την
άλλη, το δημοψήφισμα δεν ήταν εντολή να υπογραφεί το τρίτο μνηνόνιο, όπως έπραξε
η ηγετική ομάδα Τσίπρα…

Το ερώτημα που μπαίνει είναι σήμερα τι κάνουμε;

Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το μετωπική σχήμα της Λαϊκής
Ενότητας είναι η οριστική απάντηση στα πολιτικά αδιέξοδα της χώρας.

Η Λαϊκή Ενότητα είναι ένα σχήμα που δημιουργήθηκε, σε χρόνο
ρεκόρ, μπροστά στην ανάγκη να εκφραστεί στο κοινοβούλιο, το ΟΧΙ του ελληνικού
λαού.

Θα ήταν τραγικό η επόμενη βουλή να έχει συντριπτική
μνημονιακή πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-ΑΝΕΛ (αν οι τελευταίοι μπουν
στη βουλή).

Σίγουρα ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη
θέση μετά την μνημονιακή μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα και του εναπομείναντος
ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα έχει διαρραγεί η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, στα πολιτικά
κόμματα και τελικά στην ίδια την έννοια της δημοκρατίας.

 Όμως δεν πρέπει να
υποκύψουμε στα σχέδια του αντιπάλου. Πρέπει με νύχια και δόντια να κρατήσουμε
ψηλά το νόημα του ΟΧΙ μας. Άλλωστε ο ίδιος ο εισηγητής του τρίτου μνημονίου
Ευκλείδης Τσακαλώτος, δήλωνε με μεγάλη αμηχανία στη Βουλή, ότι δεν γνωρίζει αν
κάνει το σωστό. Πηγαίνοντας κόντρα σε όλες τις αναλύσεις του όλα αυτά τα χρόνια,
θα πρόσθετα…

Το  τρίτο μνημόνιο δε
θα έχει καλύτερη τύχη από τα δύο προηγούμενα. Και ο ελληνικός λαός πρέπει να το
πάρει αυτό σοβαρά υπόψη του. Η ηγεσία της ευρωζώνης, μας έδωσε με σαφήνεια τις
προθέσεις της: δεν διαφαίνεται καμία προοπτική διεξόδου μέσα στα ασφυκτικά της
πλαίσια.

Δε θα πεθάνουμε κιόλας για το ευρώ…